اندازه گیری و تحلیل روند فقرِ سلامت در خانوارهای شهر تهران درسال های 1363 تا 1391 با استفاده از شاخص مشارکت مالی خانوار و به کارگیری رویکرد نسلی

زمینه و هدف: تحلیل مشارکت مالی خانوار به عنوان شاخصی از عدالت مالی در هزینه های سلامت خانوارها قلمدادمی شود و مواجهه ی خانوارها با هزینه های کمرشکن، فقر در این حوزه را به بارمی آورد. هدف نگارش مقاله ی حاضر، محاسبه و تحلیل روند فقر ِسلامت خانوارهای تهرانی طی دوره ی زمانی 1363 تا 1391 می باشد. مواد و روش ها: با استفاده از داده های پیمایش هزینه – درآمد خانوارهای کشور طی دوره ی مورد مطالعه، جریان فقر سلامت سرپرستان خانوار تهرانی با رویکرد داده های شبه ترکیبی(و استفاده از شاخص فقر فوستر، گریر و توربک) مورد بررسی قرارگرفت. لازم به ذکراست که در انجام محاسبات از نرم افزارهای stata11 و excel استفاده شد. یافته ها: در این مطالعه با تقسیم بندی سرپرستان خانوارهای تهرانی به 8 گروه سنّی، فقرِ سلامت در این گروه ها موردبررسی قرارگرفت. در بین سال های مطالعه، سال 1378 بالاترین میزان فقرِ سلامت را در اکثر گروه های سنی به خود اختصاص داده بود و این میزان در انتهای برنامه ی چهارم توسعه و منتهی به سال 1391 برای همه ی گروه های سنی صعودی بوده است. در مقایسه ی گروه های سنّی، این مطالعه نشان داد که از سال 1373(انتهای برنامه ی اول توسعه) تا سال 1391 بیشترین میزان فقرِ سلامت مربوط به گروه های سنی جوان تر(26-21 ساله و 31-27 ساله) بوده است . نتیجه گیری: به طورکلی در گروه های سنّی سرپرستان خانوارهای تهرانی نرخ و شدت فقر سلامت در طول سال های مطالعه، نوسانات زیادی داشته و در سال های اخیر صعودی بوده است. نوسانات بالای فقرِ سلامت در طول برنامه های توسعه نشان می دهد که سیاست های پایدار و منسجمی برای کاهش مواجهه ی خانوارها با هزینه های کمرشکن سلامت تدوین نگردیده است.